من زخم‌های بی‌نظیری به تن دارم اما
تو مهربان‌ترین‌شان بودی
عمیق‌ترین‌شان
عزیزترین‌شان
بعد از تو آدمها
تنها خراش‌های کوچکی بودند بر پوستم
که هیچ‌کدام‌شان
به‌پای تو
به قلبم نرسیدند...
بعد از تو آدمها
تنها خراش‌های کوچکی بودند
که تو را از یادم ببرند، اما نبردند
تو بعد از هر زخم تازه‌ای دوباره باز می‌گردی
و هربار
عزیزتر از پیش
هربار عمیق‌تر...
پ.ن۱: سلام سلامممم:)
آدمها هیچوقت کسایی که دوست دارن رو فراموش نمیکنن، فقط عادت میکنن که دیگه کنارشون نباشن...
پ.ن۱:
مرا ز خاطر تو هیچکس جدا نکند
که دشمنم به دلم این جفا روا نکند
برای حال کسی جز من از گذشته نگو
که درد خاطره را خاطره دوا نکند
به این من ِ همه بی دل فقط نگو مجنون
که حق مطلب ما را جنون ادا نکند
خدا مرا ز خیال تو در امان دارد
به این خدا نشناسد بگو خدا نکند
دست خودش نیست
جمعه عطر نبودن دارد
بسان دختری با مو های بافته، که در پشت پنجره قدیمی خانه
چشم به راه مسافری نشسته است
که بلیط برگشتش را گم کرده
و یا فردی که فراموشی دارد و آدرس خانه را، جا گذاشته است
هفته ها می‌آیند و میگذرند
خاطراتت می مانند و هجوم می آورند
که تنهایی را بیشتر کنند
جمعه مثل خیال توست
عطرش در خانه می‌ماند و قصدش دوباره رفتن است...
می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را
محو توام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را
چه بگویم سحرت خیر؟توخودت صبح جهانی
من شیدا چه بگویم؟که توهم این وهم آنی
به که گویم که دل ازآتش هجرتوبسوخت؟
شده ای قاتل دل ؛ حیف ندانی که ندانی
همه شب سجده برآرم که بیایی تو به خوابم
و در آن خواب بمیرم که تو آیی و بمانی
چه نویسم که قلم شرم کند از دل ریش ام
بنویسم ولی افسوس نخوانی که نخوانی
من و تو اسوه ی عالم شده ایم باب تفاهم
که من ام غرق تو و تو به تمنای کسانی
به گمانم شده ای کافر و ترسا شده ای
کآیتی از دل شیدای مسلمان تو نخوانی
بشنو"صبح بخیر"از من درویش و برو
که اگر هم تو بمانی غم ما را نتوانی
ای گل تازه که بویی زوفا نیسـت تــو را
خبـر از سرزنـش خـار جـفا نیسـت تــو را
رحم بر بلبـل بی برگ و نوا نیسـت تــو را
التفاتــی به اسیـران بـلا نیسـت تــو را
ما اسیر غم و اصـلا غم ما نیسـت تــو را
با اسیر غم خود رحـم چـرا نیسـت تــو را؟
فارغ از عاشــق غمنـاک نمی بایـد بــود
جان من این همـه بی بـاک نمی بایـد بـود
همچو گل چند به روی همه خنــدان باشــی
همره غیـر بـه گـل گشت گلستـان باشــی
هر زمـان با دگری دست و گریبان باشــی
زان بیندیـش کـه از کـرده پشیمـان باشــی
جمــع با جمــع نباشـنـد و پریشـان باشــی
یـاد حیـرانــی ما آری و حیـران باشــی
مـا نباشیــم که باشد که جفای تو کشــد؟
به جفا سـازد و صـد جـور برای تـو کشــد؟
شـب به کاشانــه اغیار نمی بـاید بــود
غیــر را شمــع شـب تــار نمی باید بـود
همه جا با همه کس یـار نمی بـاید بــود
یــار اغیار دل آزار نمی باید بـود
تشنـــه خـون مــن زار نمی بـاید بــود
تا به این مرتبه خونخـوار نمی باید بـود
من اگر کشتـه شـوم باعث بد نامی توســت
موجــب شهـرت بی باکـی و خود کامـی توست
دیگری جز تو مرا اینهمه آزار نکرد
جز تو کس در نظر خلق مرا خار نکرد
آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد
هیچ سنگین دل بیداد گر این کار نکرد
این ستمها دگری با من بیمار نکرد
هیچکس اینهمه آزار من زار نکرد
گـر از آزردن من هســت غرض مــردن مــن
مـُــردم، آزار مکـــش از پـی آزردن مـــن
جان من سنگ دلی دل به تو دادن غلـط است
بر سر راه تو چـون خـاک فتـادن غلـط است
چشم امیــد به روی تو گشــادن غلـط است
روی پر گــرد به راه تو نهـادن غلـط است
رفتــن اولاسـت زکـوی تو فتادن غلـط است
جـان شیریــن به وفـای تو دادن غلـط است
تو نه آنـی که غــم عاشــق زارت باشــم
چـون شود خـاک بر آن خـاک غبارت باشم
هرجا که هستی مراقب خودت باش